Ruim 5 en een half jaar geleden ging het arbeids psychologisch advies bureau waar ik werkte failliet. Heb je 32 jaar gewerkt, denk je de 40 jaar op je sloffen te kunnen halen en dan ineens dit. Bij deze cijfers zou je kunnen denken aan een blog van een pensionado, maar daar zit ik toch nog wel een tijdje van af.
Het vinden van een nieuwe baan viel destijds, midden in de crisistijd, niet mee. Ik was ineens (te) oud! Braaf heb ik 3 jaar en 2 maanden onderdak gevonden bij het UWV en ben trouw mijn sollicitatieplicht nagekomen. Dat dit klinkt als een soort moeten komt mede doordat de hoop en de kans om een leuke baan te vinden naar de achtergrond verdween en het dwangmatige zoeken op de voorgrond trad. Vacatures waren er niet zo heel veel, dat maakte het extra lastig, maar lang leve de netwerkgesprekken, die gelukkig ook onder de sollicitatieplicht vielen. Een kop koffie drinken met een oude bekende viel ineens in een hele andere categorie!
Ondanks sollicitatiebrieven, netwerkgesprekken, elevatorpitches en 2 maanden vrijwilligerswerk aan de andere kant van de wereld in een B&B in Nieuw Zeeland (zou goed staan op je CV las ik ergens) stond ik aan het einde van de uitkeringsrit nog steeds met lege werkhanden. Blijkbaar uitgerangeerd op de arbeidsmarkt maar zeker niet voor 1 gat te vangen. Hier kwam namelijk het eerder genoemde plan A om de hoek kijken. Zoals ik al schreef, A werd Z en dat begint inmiddels succesvol(ler) te worden. Dat ik vroeger in de eerste klas van de lagere school met het gelinieerde schrijfschriftje de klas rond moest gaan om te laten zien hoe mooi ik kon schrijven (over jeugdtrauma’s gesproken….) heeft op latere leeftijd toch een mooi vervolg gekregen. Inmiddels is schrijven hot, heet het handletteren in de volksmond, handlettering op Instagram en is het sinds een paar weken zelfs Serious Lettering voor mij geworden nadat ik werd gevraagd om deel te nemen aan het Serious Lettering Team voor een actie t.b.v. Serious Request 2017. Waarover je al meer kon lezen in mijn vorige blog.
Moraal van dit verhaal? Je bent nooit te oud om van werk te veranderen, uit je comfortzone te komen en dromen na te jagen. Ik weet het, omstandigheden zijn belangrijk en ik bevond me in gunstige, maar dat neemt niet weg dat als je iets (goed) kunt en overtuigd bent van je plan er heel veel mogelijk is. Belangrijkste is dat je gelooft in jezelf en je ideeën.
Ik schrijf, handletter en modern-kalligrafeer er intussen vrolijk op los, krijg leuke, lieve en positieve reacties op wat ik maak, verkoop mijn krijt- en verwante artikelen in een leuke conceptstore in Weert en heb dus sinds kort deze website. Ik heb werkelijk geen idee wie mijn blogs lezen, hoeveel personen het zijn, maar ik vind het superleuk om te doen! Maar als je nou even laat weten als je een blog hebt gelezen, en wat je er van vond, dan weet ik of ik op de goeie weg ben. Waar die weg naar toe gaat? Geen idee, maar ik kom vast wel ergens uit!