logo

Ken je die mop van die vrouw die naar Parijs ging?

Juist…..die ging niet!

Ik dacht een waterdicht plan te hebben. Omdat manlief in Zweden zou zijn tijdens mijn verjaardag, ik feestjes wel leuk vind maar niet op de dag waarop ik toevallig geboren ben, er een supergave beurs in Parijs zou zijn en de NS een ‘offer’ had “I couldn’t refuse’ was dat plan snel gemaakt. Ik zou jarig zijn in Parijs!

Vooral met de beurs Maison & Objet was ik in m’n nopjes. Deze beurs is een soort walhalla op het gebied van interieur en design. En ik zou meteen een bezoek kunnen brengen bij de stand van mijn plaatsgenote Petra Cox, die voor de tweede keer op deze beurs haar collectie Reflections zou presenteren. Ik ken haar van mijn vorige verjaardag, toen zij bij mij thuis een zilverkleiworkshop verzorgde. Samen met een aantal vriendinnen heb ik toen van 10 gram kneedbaar zilver een sieraad gemaakt. Wonderbaarlijk en superleuk om te doen!

Tijdens de planning waren de goden me op alle vlakken goed gezind. Naast een goedkoop treinkaartje had ik een gratis entreekaartje voor de beurs (ter waarde van € 70,00) kunnen regelen en het geboekte hotel was te mooi om waar te zijn voor Parijse begrippen: betaalbaar, met uitzicht op de Notre Dame en zoals op de foto’s te zien geen omgebouwde bezemkast!

Nou heb je helaas naast gewone goden ook nog weergoden. En die hadden wind in petto. Heel veel wind! Stormkracht 9….. 10……11. En dan rijden er ’s ochtends nog wel treinen naar Amsterdam, maar bij aankomst in Amsterdam staat er intussen 3 uur vertraging gemeld op de borden voor de trein naar Parijs. Rekening houden met een latere aankomst werd al snel hopen überhaupt iets te horen over vertrektijden. Om 14 uur zouden ze meer weten. 14 uur werd 15 uur en om 16 uur was eindelijk de kogel door de kerk: helemaal geen treinen meer naar Parijs op die dag. De volgende dag was ook geen optie, want die treinen zaten al allemaal vol.

Tijd voor plan B. Terug naar huis was op dat moment ook al geen optie, want treinen in Nederland reden nog steeds niet. Hele volksstammen toeristen werden door de NS verwezen naar hotels in de omliggende steden van Amsterdam, want hotels in onze hoofdstad zouden al grotendeels vol zitten. Maar om nou mijn verjaardag in Diemen of Amstelveen te vieren vond ik een iets te grote devaluatie van mijn plan. Lang leve het smartphone tijdperk en Booking.com! Ik vond Hotel Weber, helaas zonder uitzicht op de Notre Dame, maar wel een mooi en stijlvol, klein hotel, om de hoek bij het Leidseplein. Helaas maar voor 1 nacht mogelijk, maar de volgende dag zou ik wel verder kijken.

Parijs komt dus helaas in deze blog niet aan bod, dat hou je te goed, ok? Alhoewel ik al eerder in een blog over Amsterdam schreef, heb ik nu nog een paar ‘must see’s’ en ‘must do’s’ voor je. ’s Avonds was het dus geen escargots, canard of kikkerbillen, maar lekker eten in eetcafe De Koe. Ook op de Marnixstraat, net als mijn hotel, en in de buurt van het DeLaMar theater, Paradiso en de Melkweg, dus wie weet kom je er nog wel eens een bekende tegen. In ieder geval handig voor als je ’s avonds nog naar een voorstelling gaat.

In hotel Weber ontbijt je op je kamer. Vers brood vind je bij je deur, de rest staat in de koelkast op de kamer. Nespresso erbij en klaar is Kees! Intussen had ik voor die ochtend al een koffie date geregeld met mijn in Amsterdam studerende stiefdochter bij Loetje. Loetje (niet te verwarren met Linke Loetje, dat is weer een andere) heeft veel succes met zijn biefstuk op diverse locaties in Amsterdam. Onze koffie hadden we bij Loetje Centraal, gevestigd in het monumentale pand van het Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis aan het Stationsplein. Amsterdamser kun je het uitzicht bijna niet hebben en in de zomer kun je ook nog eens heerlijk op het buitenterras aan de gracht zitten.

Soms heb je van die dagen die in het teken van eten staan, en mijn verjaardag was er zo eentje. Volgende tip is dus voor de lunch. Een lunchplek die ik voor het eerst in Londen ontdekte en van Belgische origine is: Le Pain Quotidien ofwel ‘het dagelijkse brood’. De eerste vestiging werd in 1990 in Brussel geopend. Intussen zijn er zo’n 200 vestigingen, overal ter wereld. Heel herkenbaar zijn de gemeenschappelijke tafels, gezellig samen eten, dat is het motto. Maar ook heel uitnodigend om gewoon even alleen wat te eten. Wat ik dus deed!

Omdat ik mezelf toch wel een beetje zielig vond doordat Parijs me door de neus werd geboord ging ik ook even langs de Posthumuswinkel, in de Luciënsteeg, waar in 1865 de familie Posthumus een stempelfabriekje begon. Je bent gewaarschuwd, als je daar naar binnengaat ga je niet met lege handen weer weg. Had ik het eerder over een walhalla in Parijs, dit is een walhalla in Amsterdam. Ze maken er bedrijfsstempels, lakstempels, naamplaten, blinddrukstempels en hoogwaardig drukwerk. Maar ik ga natuurlijk voor de gewone hobbystempels. Je kunt er trouwens ook je eigen stempel laten maken. De winkel bestaat uit twee panden die een onderdeel zijn van het gebouwencomplex van het Amsterdams Museum. Midden in de winkel staat nog de oude machine waarmee vroeger de stempels werden gemaakt. Een must voor alle creatievelingen die naar Amsterdam gaan!

Intussen had ik ook vervanging gevonden voor hotel Weber, het pas geopende hotel Motel One Amsterdam Waterlooplein. Je ziet er op verschillende plekken de inspiratie van de populaire vlooienmarkt van het Waterlooplein. Antiek en tweedehands, gecombineerd met meubels van Piet Hein Eek, vind je terug in het stijlvolle designinterieur. En zou het nou door de bedovertrekken van 100% Egyptische katoen komen dat ik zo goed geslapen heb? Wie weet, hoe dan ook een aanwinst op hotelgebied in Amsterdam. Wel jammer (en toch ook wel een beetje irritant) dat het er bij de meeste receptionisten niet inzit om in het Nederlands in te checken. Je krijgt er wel het buitenland gevoel door!

Je hebt nog een maaltijd van me tegoed, het diner. Ook deze avond heel handig in de buurt van m’n slaapplek, namelijk bij restaurant Olijfje in dezelfde straat als het hotel. Een mediterraans restaurant met lekkere tapasgerechten en een supervriendelijke en gastvrije bediening!

Ik wist intussen dat ik bij thuiskomst een losgewaaide dakrand en half weggewaaide overkapping zou aantreffen. En dat door een storm die niet eens een naam heeft gekregen. In Duitsland heeft de storm intussen de naam Friederike gekregen. Ikzelf vind hurricane Paris eigenlijk wel goed klinken.

PS
Je zou haast denken dat ik aandelen heb ik Amsterdam, of in bovengenoemde adresjes, maar in aandelen doe ik niet en ik wil alleen maar zoveel en enthousiast mogelijk de leukste plekken onder jullie aandacht brengen. En ik had natuurlijk Amsterdamse mazzel dat ik alleen maar leuke plekken tijdens mijn alternatieve citytrip tegenkwam!